We zijn deze maand begonnen met de viering van Allerheiligen en Allerzielen. Dat was voor mij de start in mijn ontdekkingstocht naar de devotie van deze maand november. November is namelijk toegewijd aan 'de zielen van de overledenen'.
Deze devotie wat beter leren kennen was voor mij echt een leerrijke ervaring, want buiten het feest van Allerheiligen, waarop we de overledenen herdenken, wist ik eigenlijk quasi niets over wat er komt na het leven hier op aarde, volgens de leer van de kerk.
Hoe we de maand november dan speciaal kunnen toewijden aan de zielen van de overledenen is voornamelijk door hen een stem te geven, door voor hen te bidden. In de eerste plaats natuurlijk voor de overledenen die je kent, maar ook bij uitbreiding ook alle andere overledenen. Met dit gebed kunnen we bijdragen aan de zuivering van de zielen van de doden en hen op die manier redden van het Vagevuur.
Eerder deze maand vierden we ook de Heilige Elisabeth van Hongarije. Zij reciteerde steeds volgende gebed wanneer ze een kerkhof passeerde:
Ik vond dit een mooi gebed en de heilige Elisabeth is zo voor mij een inspiratiebron geweest deze maand om echt dieper te bidden voor alle overledenen.
Naast bidden kunnen we onszelf er toe zetten om eens dieper te mediteren over de vergankelijkheid en de kwetsbaarheid van ons leven hier op aarde.
En in die context ben ik wat verder gaan lezen en leren over het vagevuur. Waarom komen daar mensen terecht? Jezus heeft ons toch gered van de zonde door zijn leven voor ons op te offeren?
Jezus heeft inderdaad het eeuwige gevolg van onze zonde - namelijk de hel - voor ons overwonnen. Dankzij Jezus hebben we toegang tot God, tot onze Redder. Maar wij zijn nog steeds mensen en maken hier op aarde nog steeds fouten, we leven nog steeds in zonde. We zijn vergeven, maar nog verbonden aan de zonde en dit heeft wel een tijdelijk gevolg.
Hierdoor zijn we niet klaar om recht naar de hemel te gaan wanneer we sterven. Maar ook hiervoor heeft God een oplossing, waarover we kunnen lezen in de catechismus:
Het vagevuur is dus geen straf, het is een proces van zuivering om ons het evenbeeld van Christus te laten worden.
Gods genade voor ons is zo groot…
Over deze loutering kunnen we lezen in de eerste brief aan de Korinthiërs:
Ik was na dit te lezen nog niet helemaal overtuigd van het nut van het vagevuur…
Maar toen las ik de visie van C.S.Lewis. Hij zegt dat onze ziel het vagevuur eist!
En zijn verklaring is eigenlijk zeer logisch. Stel je voor, je sterft morgen en staat aan de poort van de Hemel en God zegt tegen je: "Je adem stinkt, je kleren zitten vol vuil, maar je hebt ook veel goede dingen gedaan in je leven, kom binnen in de eeuwige vreugde!", dan zou ik vragen - en zo stelt Lewis het ook - of ik me toch eerst even mag opfrissen. En dat is juist waarvoor het vagevuur dient, dat is waarom we moeten uitkijken naar de belofte van het vagevuur. Het is geen tijdelijke beleving van de hel, maar een trainingskamp voor het leven in de hemel.
Een tweede vraag die ik dieper heb onderzocht is: Waarom moeten we voor de zielen in het vagevuur bidden?
Het is belangrijk dat we bidden voor de zielen in het vagevuur, want het proces van zuivering kan lang en pijnlijk zijn. Daarom moeten we altijd voor hen bidden En hierover had ik in oktober, tijdens mijn ontdekking van de Rozenkrans, ook al gelezen dat bidden tot Maria zeer belangrijk is, want dat zij ook meebidt voor alle overledenen.
Ook in het oude testament in 2 Makkabeeën 12:42 lezen we dat de Joden bidden voor de overledenen die heidense amuletten gebruikt hadden als bescherming tegen de vijand - reeds toen werd er al gebeden voor volledige vergeving.
Wat mij ook bijblijft is dat de overledenen in het vagevuur wel voor ons kunnen bidden, maar niet voor zichzelf. Voor mij was dat een extra reden om harder voor hen te bidden, ze hebben mijn gebed nodig!
En daarom wil ik hier eindigen met het gebed van de heilige Geertruida de Grote. Jezus zou haar gezegd hebben dat dit gebed telkens het gebeden wordt 1000 zielen uit het vagevuur redt.
Samen op pad doorheen ons mooie geloof,
