Soms gebeuren er dingen die ik niet zomaar 'toevallig' kan noemen.
Meestal is het omdat ik iets moet leren...
Vandaag was ook zo'n leermoment voor mij.
Het begon gisteren. Woensdagmiddag. Thuis met al mijn kindjes. Een tijd die ik koester en die ik steeds probeer waardevol te maken voor mij en de kindjes.
Het is gegarandeerd altijd een tijd waarin alles rustig verloopt, waarin de kindjes over Jezus leren en waarin we lachen, spelen, knutselen en groeien in geloof...
Haha, grapje - niet dus!
Meestal is woensdag de meest chaotische dag van de week, moet ik mij meer dan eens boos maken en stapelt het speelgoed en de rommel in ons huis zich in hoog tempo op.
Zo ook deze woensdag.
We waren net thuisgekomen na de ochtend op school. Ik was doorweekt want met de bakfiets gevuld met de 3 kinderen door de gietende regen naar huis gereden.
Voor omkleden geen tijd, want het is 12u30 en dan knorren alle maagjes en we hadden het lekkere plan om snel spiegeleitjes te bakken om met 'soldaatjes' op te eten (boterhammetjes in reepjes die je kan dippen in het eigeel).
Vandaag was de honger groot en het gezaag en gekibbel dus natuurlijk ook. Een 4-jarige en 2.5-jarige kunnen niet met alles helpen - dus nadat ze de tafel gedekt hadden zaten ze al klaar aan tafel terwijl ik met de warme pan naar de tafel kwam.
"Mama, ik wil water"
- "Ik heb honger"
"Nee ik wil eerst water!"
- "Mama waar is het brood?"
"Ik wil ook soldaatjes"
Ik zet de pan neer op de tafel (veilig, zodat niemand eraan kan - ook niet mijn 7-maander die volop naar alles grijpt wat binnen handbereik zou kunnen zijn), adem even in, ik heb alles onder controle...
"Schatjes, mama heeft maar 2 handen, hoor jullie nu eens bezig! Ik ga de schep en het brood nemen en dan kunnen we eten en drinken."
Ik loop terug naar de keuken om snel de laatste zaken nog op tafel te zetten, zodat we rustig allemaal samen kunnen eten.
Snel.
Daar ging het mis.
Mijn pull bleef haken achter een kaft die op het aanrecht lag, deze verschoof een heel klein beetje. Maar dit was net genoeg om het blikje cola dat ik net had opengedaan (en daar had gezet zodat niemand eraan kon) om te stoten.
Boem het blikje valt op de grond.
Door de val spuit de cola eruit.
Door de val draait het blikje.
Hierdoor spuit de cola in het rond.
Letterlijk de helft van mijn keuken en de helft van mijn eetruimte hingen vol cola.
Tot de muren toe.
Daar stond ik dan en ik had 1 seconde om te beslissen hoe ik zou reageren.
Elke cel in mijn lichaam schreeuwde: "Stoute kinderen! Jullie jagen mama zo op en daardoor valt dit blikje om en nu moet mama weer kuisen. Dit is jullie schuld. Ik mag nooit gewoon eens rustig eten. Ik moet altijd kuisen en opruimen. Ik krijg nooit eens een gewone dag van jullie."
Verwijten aan mijn kindjes en medelijden met mezelf.
Boosheid, maar vooral veel zelfmedelijden.
Dat waren mijn initiële reacties intern.
Op een andere dag had dit ook extern mijn reactie kunnen zijn. (Ik ben maar een mama en vaak doe ik het niet goed genoeg naar de kindjes toe...)
Gelukkig - met heel veel dank aan de Heer - was mijn echte reactie op deze dag anders, niet zoals een heilige mama zou reageren, maar toch al beter dan de versie die zich in mij afspeelde.
"Oh, moet dat nu echt Jezus?"
Stilte... (iedereen was stil - een uniek moment in ons huis :-) )
"Oké, we gaan nu stoppen met mama op te jagen. Jullie gaan flink eten en mama gaat dit intussen opkuisen."
En iedereen heeft flink eitjes gegeten, ik heb het ergste opgeveegd en heb dan eerst samen met mijn kindjes kunnen eten. Na het eten heb ik op mijn gemak alles gedweild.
Nu, een dag later, weet ik nog steeds niet waarom ik Jezus toen een verwijt naar het hoofd slingerde.
Ik besef goed dat de situatie veel erger had gekund - ik had bijvoorbeeld mijn warme pan gelukkig niet meer vast...
Vermoedelijk verweet ik Jezus om het verwijt niet naar mijn kinderen hun hoofd te slingeren. En door dit te zeggen was voor mij de situatie direct helemaal ontmijnd, ik was niet kwaad op de kindjes, noch op mezelf en al helemaal niet op Jezus - dat is een gevoel dat ik zelden heb naar Hem toe...
Vandaag is het de feestdag van de Heilige Antonius van Padua - en ik was aan het zoeken naar een wijsheid van hem. Ik vond de volgende quote:
En voor mij is dat het puzzelstukje dat de puzzel van gisteren af maakt.
Mijn kleuters worden vaak plots boos om iets en schreeuwen het dan uit. Soms terecht, soms onterecht. Meestal praat ik er dan met hen over en probeer uit te leggen dat boosheid niet altijd goed is en dat roepen en/of verwijten gooien naar anderen dan helemaal geen oplossing is of geen voldoening geeft.
En dat was de les die ik gisteren zelf ook nog eens moest ervaren.
Ik was boos. Boos op de kindjes, boos op de situatie, boos op mezelf.
Maar wat had die boosheid uiten uitgehaald? Niet veel vermoedelijk. Alleen dat de kindjes onhandelbaar zouden geworden als reactie.
Met mijn woorden heb ik mijn kinderen al vaak onderricht hierover. Maar mijn handelen gisteren zal hen ongetwijfeld meer geleerd hebben. Daar vertrouw ik op.
Dank de Heer om mij zelfbeheersing te geven op dat moment.
Dank aan Sint Antonius om mij deze levensles te laten beseffen.
Jullie zus samen op pad (& een mama die ook maar wat doet...),
