Vandaag hebben mijn kinderen me (weer) iets bijgeleerd…
Ik verzeker jullie: als je niet verandert en wordt als een kind, dan zul je het koninkrijk van de hemel zeker niet binnengaan. Wie zichzelf vernedert en wordt als dit kind, die is de grootste in het koninkrijk van de hemel (Matteüs 18:3-4)
Dit weekend waren we met ons hele gezinnetje op een speelplein aan het spelen. Het was nog redelijk vroeg op de ochtend dus we waren nog alleen.
Plots wandelt er een vrouw het plein over, ze passeert mij op ongeveer 2 meter.
Ik zeg: "Goeiemorgen", terwijl ik haar aankijk en glimlach. Fijn toch dat we samen op deze mooie weekenddag van het weer kunnen genieten?
Ze kijkt mij aan en draait haar hoofd dan in de andere richting, zegt niets en loopt gewoon door.
Het gebeurt vaak dat ik glimlach of knik naar mensen en dat er niet gereageerd wordt - ik omschrijf het als iets 'typisch Belgisch', aangezien ikzelf als iemand mij onverwachts dag zegt, ook vaak denk 'waarom zou die dat eigenlijk zeggen?' (in plaats van gewoon de vriendelijkheid niet in vraag te stellen en dag terug te zeggen) en soms ben ik hierdoor zelf ook te laat ben om te reageren.
Wij Belgen doen dat gewoon niet spontaan, we vinden dat niet iets vanzelfsprekends.
Maar deze dame had echt nog ruim de tijd gehad om te kunnen reageren. En toch die 'typisch Belgische reactie'…
Ik kijk naar mijn man die het tafereel had zien afspelen en hij haalt gewoon zijn schouders op - 'geen goeiemorgen dan'…
In mijn achterhoofd onthoud ik: "niet meer goeiemorgen zeggen…"
Vandaag rijdt ik met mijn kindjes zoals steeds in de bakfiets naar school.
Mijn dochter (bijna 3 jaar) had beslist om naar iedereen 'Hallo!' te roepen. Ik dacht, na mijn ervaring 2 dagen voordien, dat ze het wel snel zou opgeven, dus ik liet haar doen.
Maar het resultaat was verbluffend!
De mensen riepen 'Hallo' terug terwijl er een brede glimlach op hun gezicht verscheen.
Na 2 mensen op die manier voorbij gereden te zijn, deed mijn zoontje van 4 natuurlijk volop mee.
Met een brede glimlach fietste ik door - wat was ik trots op mijn kindjes!
Zij waren deze ochtend duidelijk het zout van de aarde en het licht van de wereld!
Ze hebben alle mensen die we tegenkwamen een moment van vrolijkheid en lichtheid gegeven - eventjes weg van de start van de werkweek, van het het-is-weer-maandag-gevoel.
Nadat ik hen had afgezet op school en terug naar huis fietste, herinnerde ik me mijn eigen les van het weekend 'niet meer goeiemorgen zeggen'… en ik was toch wat beschaamd!
Hoe had ik het zo snel kunnen opgeven? Omdat één mevrouw niet reageerde zoals ik het wou?
Toen ik dat beseft had heb ik de verdere rit terug naar huis ook gelachen, geknikt en "Hallo" gezegd tegen de mensen die ik tegenkwam.
En dat de meesten niet reageerden?
Dat kon mij nu niet meer schelen, in België is het nu eenmaal niet 'normaal' dat volwassenen elkaar dag zeggen.
Maar vanaf nu ga ik dit wel het nieuwe normaal voor mezelf maken.
Ik wil een lichtje zijn, dat is wat God van mij vraagt, met de onschuld die mijn kindjes hadden, alsof iedereen altijd "Hallo!" terug zou roepen en dat maar de normaalste zaak van de wereld is… Ik wil een stukje meer zoals mijn kinderen worden om hopelijk ooit ook in de hemel terecht te kunnen komen...
Wens me geluk bij mijn nieuwe voornemen!
Zij die willen meedoen, laat het mij gerust weten, samen staan we sterk!
Jullie zus op pad,
Opmerkingen