Hier zit ik dan, een baby in mijn armen, op een bankje in de schaduw, kijkend naar de 3 oudste kinderen die zich bezighouden in de tuin.
En ik word verleid tot het fantaseren over hoe ik mijn leven zou willen omgooien eens deze baby wat minder afhankelijk is van mij…
Ik ga mijn geloof veel duidelijker uitleven. Ik ga een job zoeken en zo mee de wereld proberen veranderen door de armen te helpen, door meer naar buiten te treden met Jezus' woord en liefde bij iedereen die Hem nog niet kent,…
En daar hou ik mezelf tegen.
Ik leid een heel 'gewoon' bestaan.
Het enige ietswat radicale dat ik ooit gedaan heb is de beslissing nemen om thuis te blijven bij mijn kleine kindjes en daarbij mijn jarenlange opleiding tot arts 'weggooien' - of toch minstens in de vriezer steken.
That's it.
Ik denk niet dat de andere mama's aan de schoolpoort zien dat ik mijn leven aan God heb gegeven en dit elke dag probeer uit te leven. Mijn leven ziet er echt maar gewoontjes uit.
En soms steekt mij dat tegen - zoals nu.
We wonen in een welvarend land en hier in Leuven is niet zoveel zichtbare armoede. Je moet er al naar gaan zoeken. Maar wat ik wel ervaar is een spirituele armoede bij veel mensen die op mijn pad komen en daar is niet zo'n gemakkelijk antwoord op te bieden. Hoe vaak kreeg ik al niet te horen 'Fijn voor u dat je rust vindt in uw geloof, maar dat is echt niets voor mij' - wanneer ik toch eens moedig probeer te delen over mijn geloof als antwoord op enkele existentiële levensvragen… Mensen proberen hun antwoord te vinden in materieel comfort, in leuke afleidingen, in fysieke bevrediging. En hun eenzaamheid verdringen ze door op sociale media veel vrienden of nog beter 'volgers' te hebben… Allemaal snelle, gemakkelijke, maar ook valse oplossingen voor de leegte die ze ervaren…
Dus blijft er niet veel meer over dan hier in ons huis een oase van rust en liefde te proberen creëren voor iedereen rondom mij die hongert naar spirituele vrede. Veel meer dan een glimlach, een 'Hallo' en mijn vriendschap kan ik niet geven. Mijn stil voorbeeld van een trouwe katholiek met een levende relatie met de Heer is mijn getuigenis temidden van de zee van onverschilligheid waarin we leven.
En soms lijkt dit toch niet voldoende - zoals nu.
(ook al is dit eigenlijk wel een uitdaging met 4 kinderen onder de 6 jaar :-) )
Het is zo gemakkelijk om verleid te worden door de gedachte dat mijn stil leven van geloof vergeefs is en geen verschil kan maken voor de mensen rondom mij.
Het is zo gemakkelijk te geloven dat God niet tevreden is met wat ik maak van alles wat Hij mij gegeven heeft, dat Hij mij een slechte leerling vindt.
En dus stop ik mijn gedachtengang.
En ik herinner mezelf aan wat Jezus zei:
Jezus vraagt mij als zijn leerling niet om grootse dingen te doen die de wereld veranderen. Hij vraagt mij om trouw te zijn aan Zijn Woord. Deze trouw vraagt werk binnenin mij, het vraagt geduld, volharding, tijd - mijn hele leven lang.
En ik mag vertrouwen dat ik als leerling van Jezus de wereld verander. Ook al weet ik het niet, ook al zie ik het niet. Echte verandering in het hart van mensen (en zo in de wereld) komt er alleen met de genade van Jezus. En mijn voornaamste taak als leerling is om Jezus mee te brengen, overal waar ik heen ga. Door de mensen rondom mij graag te zien, met heel mijn hart, met alles wat ik heb en ben. Want mensen kunnen pas weten dat Jezus het antwoord is op hun vragen wanneer ze één van Zijn leerlingen ontmoeten. En een leerling van Hem, dat ben ik, in hart en ziel. Ook al zit ik tot over mijn oren in de pampers, heb ik vele uren slaap tekort en is mijn belangrijkste prestatie vandaag dat ik de kindjes in de tuin heb kunnen laten spelen…
Zoals Moeder Teresa ooit zei:
En ook:
Dit leven van mij zal nooit de krantenkoppen halen. En dat is oké, daar ben ik niet toe geroepen door de Heer. Ik ben geroepen om lief te hebben en om op die manier Jezus' licht in de wereld te brengen.
En vandaag doe ik dit voor mijn gezin, voor mijn 4 kleine schatten en mijn echtgenoot.
En voor vandaag dat is voldoende…
Mooi Kim, en herkenbaar! Het is een bekoring die iedereen die zijn dagelijks bestaan voornamelijk vult met 'gewone dingen' wel eens voelt denk ik... Het verlangen om grotere, spectaculairdere dingen te doen (soms ook wel om zo meer 'gezien' te worden door de mensen), het gevoel dat onze dagdagelijkse handelingen als mama waardeloos zijn. De opmerking 'fijn voor jou dat je vreugde vindt in je geloof' vind ik ook een hele moeilijke. Het is een uiting van het relativisme dat onze maatschappij doordringt (jij jouw ding, ik het mijne). En de onverschilligheid ten aanzien van wat er echt toe doet, de grote levensvragen.
Maar ik hoorde gisteren in een podcast: you can't expect people to change their mind on the spot.…