Een post voor alle mama's, voor alle grootmama's, voor alle juffen en meesters en eigenlijk voor iedereen die ons mooie katholieke geloof probeert door te geven aan kinderen.
Deze zomer heb ik een aantal weken elke week rond een ander geloofsthema gewerkt met mijn 2 kleuters van nu 4 jaar en 3 jaar oud.
We lazen een verhaal, elke dag uit een andere kinderbijbel, we knutselen errond en praatten erover.
Na 2 van die weken was mijn echtgenoot op een werktrip gedurende 2 weken en ik heb die weken beslist niet actief met het geloof bezig te zijn met de kindjes. Buiten onze standaard gebedsmomenten heb ik geen tijd gemaakt om te knutselen, te lezen of te vertellen over God.
We maakten dus geen tijd voor de "godsdienstlessen" die we de weken ervoor samen hadden.
Enerzijds omdat we die week veel uitstapjes gemaakt hebben en er niet veel tijd overbleef, maar heel eerlijk, voornamelijk omdat ik dacht: "het maakt toch geen verschil of ik dat doe of niet, ze onthouden toch niet veel van wat ik zeg, ze leren er toch nog niet veel van..."
En toen tekende mijn 4 jarige deze tekening met krijt op de grond in de tuin.
Ik: "Wat heb je getekend?"
Mijn zoontje: "Dat is de engel Michaël en het kwade. Kijk hij heeft een ajuil (aureool), daarvoor had ik geel nodig."
Ik was fout!
Het maakt wel een verschil! Elk woord maakt een verschil...
Het maakt wel een verschil als we vrij over ons geloof vertellen, kinderen nemen er vanalles van op. Het zijn als het ware kleine zaadjes die we planten. En we mogen vertrouwen dat God er op de juiste tijd wel iets mee zal doen...
Het hoeft niet iets te zijn dat we structureel inbouwen in ons leven en dagelijks kost wat kost doen, zeker niet als dit extra stress geeft in de chaos die het leven soms al is. Moeder Teresa verwoordde het ooit zo mooi:
Als we onze liefde voor God gewoon uitleven, dan zijn we op die manier al voorbeelden voor onze kinderen en dan getuigen we al heel veel over wie God is voor ons. Soms komen de vragen van de kinderen dan zelfs vanzelf!
Het hoeft ook niet duidelijk te zijn dat we een "godsdienstles" willen geven. Het hoeft niet groots te zijn en veel voorbereiding te vragen. Zoals paus Benedictus XVI ooit zei als kardinaal:
We kunnen gewoon voorleven en vertellen vanuit ons hart. Vertrouwend dat de Heilige Geest ons wel zal leiden om de juiste zaadjes op het juiste moment te planten.
Dit gaat nu over kleine kindjes, en hoewel ik zelf nog niet veel ervaring heb met oudere kinderen, is het mijn overtuiging dat dit ook geldt voor oudere kinderen. Ooit ben ik zo'n ouder kind geweest (al het lijkt al lang geleden), en uit het openlijk spreken over geloof in mijn gezin heb ik in mijn kritische periode (kuch, puberale periode) geleerd ieders mening te respecteren en ernaar te luisteren (al was het toen misschien eerder 'aanhoren'). Het feit dat mijn ouders in liefde (voor mij en voor God) spraken maakte dat ook toen kleine zaadjes geplant werden en uit die kleine zaadjes is mijn geloof gegroeid en mijn liefde voor God.
En daarvan draag ik nu zoveel vruchten...
Dus een kleine aanmoedigen aan alle mama's, maar eigenlijk bij uitbreiding ook aan iedereen die met kinderen klein en groot in contact komt, leerkrachten, grootouders, tantes en nonkels, peters en meters, geef niet op omdat je niet direct de vruchten ziet van je inspanningen.
Blijf vertellen over Jezus, over onze Levende God.
Het maakt echt een verschil! Elk woord maakt een verschil!
Veel succes op pad met de schatten in jullie leven!
Komentar