13 mrt 2020

Het leven is soms een rollercoaster...

Vorige zomer gooide ik mijn site online en had ik het (volgens mij) haalbare plan om 1x per week iets te posten over allerlei zaken die op mijn pad komen als katholieke mama in Vlaanderen.

Ik had de start van die blog al eens uitgesteld omdat de kindjes thuis waren voor de grote vakantie en ik meer op mijn gemak wou beginnen, zonder concurrentie met de tijd met mijn kindjes. Maar toen begon ik er dus mee...

En het gaf mij leven!

Ik werd uitgedaagd om mij te verdiepen in het geloof, in de mooie verhalen van de heiligen, in het uitdenken hoe ik wat ik leerde ook aan mijn kindjes kon bijbrengen, om zo hun rugzakje te vullen met goede dingen, met dingen van God.

Maar toen overviel het leven mij frontaal. Mijn jongste dochter heeft haar 1e levensjaar geen enkele nacht doorgeslapen. Nu 4 maanden verder is het al af en toe beter, maar er zijn nog steeds meer nachten dat we uit bed moeten dan nachten dat we kunnen doorslapen.

"Hoe gaat het met je?" vragen mensen soms. En het enige wat ik nog kon antwoorden is: "Ik ben zo moe."

Tot plots die vermoeidheid nog extremer werd - hoewel de nachten niet echt slechter werden, integendeel, we kregen al eens meer een doorslaapnacht.

En dan werd ik ook nog misselijk.

Pas na een week zo rondlopen begon het mij te dagen. Nee, ik heb niet gewoon een buikgriepje onder de leden met misselijkheid en moeheid tot gevolg.

Ik herkende dat gevoel! Het was het gevoel waar ik als jong getrouwde vrouw zo had naar uitgekeken: "Eindelijk zwanger!"

Maar nu bekroop mij een hevig gevoel van angst… Dit kon niet waar zijn! Ik was de borstvoeding aan het afbouwen en had nog geen cyclus, maar we volgden de NFP richtlijnen zo goed en zo kwaad het kon…

Een test bracht de bevestiging: we zijn in verwachting van baby nummer 4.

In het midden van de hevige debatten in ons land rond de versoepeling van de abortuswet en de discussies over het recht van de vrouw te beslissen over haar lichaam, waren wij ongepland zwanger. (Nee, abortus was nooit een optie, op 8 weken zag ik al een baby waar ik verliefd op werd en zijn we beginnen plannen maken voor ons gezin van 6…)

Met de zwangerschapsvermoeidheid - bij mij altijd erger dan de misselijkheid - bovenop de blijvende slechte nachten, heb ik besloten om even mijn blogavonturen in de koelkast te steken. Ik had er de zin, noch de energie voor.

Instagram heb ik nog wat onderhouden, omdat daar het een en het ander al klaar voor was, en voor mezelf heb ik de devoties van de maand blijven onderzoeken, maar ik deed geen moeite meer om het allemaal mooi neer te pennen.

Na 3 maanden dacht ik toch terug te kunnen beginnen, de mist in mijn hoofd was voldoende verminderd, maar toen trad er een complicatie van de zwangerschap op, waardoor het even onzeker was of onze dromen voor een gezin van 6 wel waar zouden worden binnen afzienbare tijd.

Kwaadheid op God was toen vooral mijn voornaamste gevoel vanbinnen.

Eerst ons ongepland zwanger laten worden en dan opeens het kind waar we ons hart op hadden ingesteld terug afnemen. Wat wou God? Wat wou Hij ons leren? Waarom moest het op deze harde manier?

Gelukkig zijn we nu 3 maanden verder en stellen zowel ik als mijn baby het goed. Ik weet nu dat God ons hart volledig aan onze baby wou binden. Hij wou de onzekerheid wegnemen die we hadden over of we het wel aan zouden kunnen. Hij wou ons leren meer op Hem te vertrouwen. Hij gaf ons nieuw leven, dus Hij zal ons ook de genade geven om voor elk van onze kinderen te kunnen voorzien in hun noden, Hij zal onze bron van liefde zijn om elk van hen genoeg liefde te kunnen geven.

En dat is waar we nu staan, 6 maanden ver in de zwangerschap, biddend en vertrouwend op God dat Hij ons de weg zal tonen, elke dag opnieuw, wat er ook komt.

En met de vermoeidheid die verminderd is, de angst en de onzekerheid die weggenomen zijn, heb ik terug de mentale ruimte om hier mijn verhaal in het kort neer te pennen…

En wat er de komende maanden verder nog komt? Ik vertrouw dat God het ook mij zal tonen…