De voorbije zomer had ik de eer om op enkele huwelijksvieringen aanwezig te mogen zijn. Het is voor mij altijd zo'n mooi moment, een herinnering aan de dag waarop mijn eigen huwelijk begonnen is…
En een herinnering aan welke beloften ik aan mijn echtgenoot gemaakt heb.
Het valt mij bij elk huwelijk opnieuw op hoe een mooie belofte dit is.
Ik wil je vrouw zijn
en ik beloof je trouw te blijven
in goede en kwade dagen,
in armoede en rijkdom,
in ziekte en gezondheid.
Ik wil je liefhebben en waarderen
al de dagen van mijn leven
Ook al ben ik al getrouwd, ik heb bij elk huwelijk opnieuw het gevoel 'dat wil ik ook!' - om me dan te herinneren dat ik het al krijg van mijn echtgenoot :-)
Deze woorden doen me ook steeds herinneren hoe groots deze belofte wel is…
En het doet mij ook beseffen hoe klein ik wel ben en dat wij dit nooit zouden kunnen uitleven elke dag opnieuw, zonder God bij ons…
Want, ik moet eerlijk zijn, het huwelijk is soms echt moeilijk.
Het is geweldig mooi en het zeker waard… Maar het is moeilijk…
Er zijn dagen dat ik faal en tekortschiet in het liefhebben van mijn echtgenoot. Soms zelfs in de goede dagen!
En nochtans is het niet ingewikkeld - ik moet mezelf loslaten, naar God kijken en de man naast mij graag zien, zoals God hem graag ziet.
Mijn echtgenoot zegt dit vaak: "Het huwelijk… Het is moeilijk, maar niet ingewikkeld…"
Het is heel eenvoudig, je moet je partner graag zien, in alle omstandigheden, wat hij ook zegt of doet of niet zegt en niet doet…
Maar dat is juist zo moeilijk, want wij zijn niet meer gewoon om onszelf zomaar op te offeren voor een ander. We zijn niet gewoon van de wil en de noden een ander eerst te zetten, boven onze eigen noden en verlangens...
Hiervoor hebben we God nodig.
We hebben God nodig om ons te tonen hoe we moeten liefhebben waar het moeilijk is - want God geeft ons het voorbeeld door van ons te houden, ook al falen we Hem regelmatig.
We hebben God nodig om ons te herinneren dat het huwelijk voor altijd is, dat we een onbreekbare band hebben. Scheiden is geen optie.
Zoals we lezen in Marcus 10:
Of zoals we lezen in de catechismus (CKK 1640):
We hebben God nodig om ons eraan te herinneren dat we dankzij het uitspreken van onze huwelijksgelofte, de genade van het huwelijkssacrament mogen ontvangen, elke dag opnieuw (CKK1642).
We krijgen dus een voorsmaak van het bruiloftsmaal van het Lam…
We moeten alleen vragen om de genade van God, en dan mogen we genieten van dit geweldige avontuur van het huwelijk. Want dat is wat het eigenlijk is, een avontuur waarin we elke dag weer mogen stappen, waarin we worden uitgedaagd om te groeien en waarin we mogen liefhebben. Elke dag opnieuw de dag met liefde vullen, hand in hand naar de hemel...
Jullie zus op pad,
