Een strijd die ik regelmatig met mezelf aanga, is die van mijn zelfwaarde.
Ik voel me vaak waardeloos, niet geliefd en heb het gevoel dat ik niets goed kan doen.
En mensen kunnen dan veel mooie dingen zeggen over mij, maar ik geloof hen meestal niet - mijn ouders, mijn man, mijn vriendinnen, wat ze ook zeggen, hoe ze mij ook prijzen in wat ik doe of wat ik ben, het helpt meestal niet om mij lang beter te voelen...
Zoals deze week opnieuw. Veel kleine gebeurtenissen maakten dat ik mij weer slecht voelde en over alles twijfelde. Omdat ik niet gevraagd was om te helpen bij de voorbereidingen van een weekendje weg met vrienden en ik ook op het weekend niets mocht doen - ik zei toch dat ik niet goed genoeg ben? Omdat ik hier thuis in het huishouden niet vooruit geraak, hoewel mijn kinderen nu toch alweer even op school zitten en ik nu toch wel al zoveel taken had moeten gedaan krijgen. Omdat mijn dochter van 10 maanden nog steeds niet doorslaapt, dat had ik haar nu toch wel al moeten leren. Omdat ik thuismama ben en de wereld constant schreeuwt dat mijn zelfwaarde afhangt van mijn niveau van zelfontplooiing en van het getal op mijn loonbrief...
En ga zo maar verder. Het kwade gebruikt alles in mijn leven om mij te doen geloven dat mijn zelfwaarde komt van dingen die ik doe, van overwinningen of van dingen die ik bereik.
Maar sinds enkele jaren is de strijd voor mij veel makkelijker gestreden, door het antwoord dat een seminarist me gaf tijdens een wandeling naar huis...
In de periode waarop ik mijn hart volledig aan God gegeven heb, wandelde ik als jonge studente naar mijn kot vergezeld door een seminarist. En we waren (natuurlijk) over geloof aan het spreken en ik maakte de opmerking "Maar ik ben het toch niet waard, hoe kan God mij nu graag zien, ik heb al zoveel fouten gemaakt en maak er nog elke dag. Ik ben het niet waard dat Hij naar mij omkijkt."
De seminarist antwoordde: "Nee, dat is waar, je bent het niet waard."
**Stilte**
(slik… - het is waar ik ben niks waard!)
Maar dan ging hij verder: "Nee, je bent het niet waard, maar daar draait het juist om, omdat je een zondaar bent, daarom juist is Jezus voor ons aan het kruis gestorven. Ondanks het feit dat je een zondaar bent, houdt God zoveel van jou dat Hij Zijn zoon naar de aarde heeft gezonden om je te redden."
Toen waren we aan mijn kot, dus verder is de conversatie niet gegaan. Maar nu, 10 jaar later, is dit nog een gesprek dat ik mij volledig herinner en dat mij moed geeft op dagen dat ik mijn zelfwaarde weer eens vergeten ben.
Mijn zelfwaarde komt van God - Hij vond mij waardig genoeg om Zijn Zoon te sturen om mij te redden, hoe kan ik dan blijven geloven dat ik niets waard ben en dat ik het zou verdienen slecht behandeld te worden door anderen?
Het is heel gemakkelijk om dit te vergeten, maar dan herinnert God mij aan dit gesprek, of dan spreekt Hij tot mij door Zijn woorden in de bijbel of door liefde van de mensen om mij heen en dan weet ik weer:
Mijn zelfwaarde komt van God...
Ik hoef niet gevraagd te worden om te helpen, ik hoef niet door mensen belangrijk gevonden worden, ik hoef niet in de spotlight te staan. Mijn huishouden hoeft niet perfect te zijn, zolang het maar vol liefde is. Mijn kinderen hoeven zich niet perfect te gedragen, zolang ik ze maar over God leer en hen help om te groeien tot goede personen. Het doet er niet toe hoeveel ik verdien of hoeveel ik mezelf ontplooi...
Mijn waarde komt van God...
Het is belangrijk te onthouden dat God van je houdt en te vechten tegen de leugen dat je niets waard bent of niet goed genoeg voor de wereld. En weet dat je niet de enige bent die deze innerlijke strijd aangaat. Veel mensen, zelfs christenen hebben moeite te geloven dat God van hen houdt, merkte een Engelse priester vorige eeuw op:
Maar waar je ook staat in het leven, wat je ook hebt meegemaakt, God houdt van je!
En misschien kan mijn verhaal je niet voldoende helpen om dit voor jezelf te geloven, daarom nog 2 bijbelpassages, met woorden van God, over Zijn liefde voor ons...
Efeziërs 2:4-5 zegt:
Dat is exact wat de seminarist mij vertelde... God is barmhartig en liefdevol..!
Of ook in 1 Tessalonicenzen 1:4
God heeft jou lief!
Of om het met de woorden van Padre Pio te zeggen:
Dus blijf vechten - God houdt van ons, in Hem vinden we onze zelfwaarde, dankzij Zijn offer!!
Samen op pad,
