Vaak identificeer ik mij met de vrouwen uit de bijbel. Momenteel ervaar ik al een tijdje de gevoelens die Maria Magdalena en de andere Maria moeten gevoeld hebben toen ze net van de engel hadden gehoord dat Jezus verrezen is en ze dit aan de leerlingen moesten gaan vertellen.
Met vrees en grote vreugde…
Sinds ik dit verhaal in de Paastijd las, achtervolgt deze combinatie van gevoelens mij een beetje…
Ook vandaag voel ik mij nog zo. Ik ben overvol van vreugde dat we weer een klein mensje op de wereld hebben mogen brengen. Maar tegelijkertijd overvalt mij de angstige vraag of ik dit wel ga kunnen, een hele zomer met 4 kinderen in huis, het huishouden runnen, een baby voeden zonder ook mijn andere 3 kindjes tekort te doen of mijn echtgenoot…
Met vrees en grote vreugde…
God kan ons op vele manieren roepen, bijvoorbeeld tot een nieuwe dienst, een nieuwe vriendschap, tot het oplossen van een moeilijk conflict, tot verhuizen of veranderen van een bepaalde levensfase,... En vaak brengt een nieuwe roeping verandering met zich mee. Verandering is vaak spannend, maar meestal ook moeilijk. Het is het meest moeilijk, wanneer de verandering ons overvalt, zeker omdat wij mensen nogal gemakkelijk ons settelen in de routine, in het voorspelbare, in het normale. Wanneer God ons roept om uit die comfort zone te stappen voelen we ons niet comfortabel meer en durven we zelfs de roeping in vraag stellen. Roepingen zijn beangstigend, ook al brengen ze meestal ook grote vreugde.
Ook mama zijn is een heilige roeping en dus is het vaak ook tegelijkertijd angstaanjagend en vreugdevol. En ik herinner mij dat bij elk kind dat ons gegeven werd er een moment was van enorme vreugde gemengd met een vleugje angst. Net zoals nu.
Maar deze keer besef ik dat ik sta op het pad waar God mij vele jaren geleden op heeft geplaatst, toen Hij mij riep om mijn werk op te geven en mij volledig te geven aan het gezin - dat ik toen nog niet had, want we geraakten maar niet zwanger… Met vrees en grote vreugde heb ik die stap toen toch genomen, in vertrouwen dat Hij mij het gezin zou geven waarnaar mijn hart verlangde. Ik was gehoorzaam aan Zijn roeping en sindsdien wandel ik op Zijn pad, volgens Zijn roeping om mama te zijn van de kinderen die Hij mij geeft.
Maria Magdalena en de andere Maria gehoorzaamden ook aan Gods roeping en ze gingen met vrees en grote vreugde op pad naar de leerlingen om hen te vertellen wat ze hadden gehoord. Het was op dat pad dat ze Jezus ontmoetten, die hen geruststelde dat ze niet bevreesd moesten zijn.
En dus durf ik vandaag vertrouwen dat mijn vrees en grote vreugde normaal zijn, en dat ik gewoon moet doen wat God mij gevraagd heeft, namelijk mama zijn voor de kindjes die Hij mij gegeven heeft. Ik moet gewoon verder wandelen op dit pad, op Zijn pad, in vertrouwen dat ook ik hier Jezus zal mogen ontmoeten. Hij zal mij tegemoet komen, Hij zal mij geruststellen, Hij zal mij genade geven de dingen waar ik bang voor ben te overwinnen, Hij zal mij de kracht geven om in liefde te zorgen voor mijn gezin…
Vandaag gaf hij mij de keuze om de angst mij te laten verlammen of om in vertrouwen verder te wandelen. Ik kies ervoor om ondanks de angst vreugdevol verder te stappen, in vertrouwen dat Hij om de hoek wel op mij wacht…
Ik daag jullie uit om eens na te denken waarin God jullie uitdaagt vandaag. Misschien is er een roeping die je al langer voelt… Misschien is het vandaag de dag om de eerste stappen te zetten op het pad dat Hij voor je gezet heeft, Jezus wacht op je om de hoek…
Jullie zus in het spoor van Ruth groeiend in ons mooie geloof,
