Een artikel waar vermoedelijk op elke blog wel een mening over geschreven is…
Deze zomer gingen we op vakantie in Beieren, vlak bij de grens met Tsjechië. Ik had op voorhand ergens opgevangen dat er geen telefoonsignaal zou zijn, maar ik had er niet veel van gemaakt, dat kan toch niet meer in Europa?
Op de heenweg kon de GPS van de telefoon het einde van de route niet berekenen, dus zijn we op de GPS van de auto moeten overschakelen - iets wat we nog nooit hadden meegemaakt.
En effectief er was in ons hotel geen telefoonverbinding mogelijk.
Helemaal niets!
Ik had niet gedacht dat dit in Europa nog ergens mogelijk was…
Telkens we een uitstap deden hoorden we onze berichten een voor een binnenkomen op de weinige plaatsen waar er wel bereik was. Het deed een beetje voelen alsof we de post haalden, maar de brievenbus een heel eind van het huis verwijderd stond.
Maar wat mij het meeste verbaasde was het effect dat dit niet verbonden zijn met de buitenwereld had op mij!
De eerste dagen pakte ik uit automatisme regelmatig mijn gsm vast om te checken of er berichten waren of er iets nieuws in de wereld gebeurd was. Zeer confronterend te beseffen hoe vaak ik "even snel" wou kijken of er iets was binnengekomen…
En wanneer we op uitstap gingen had ik mijn gsm goed bij mij om van elk 'straaltje' verbinding maximaal gebruik te kunnen maken. Zeer frustrerend, want tegen dat je iets open hebt was het signaal alweer weg en was het weer wachten op een nieuw straaltje bereik om te kunnen antwoorden.
Een paar dagen later waren deze "automatismen" al verminderd tot enkel de gsm zoeken en al voor ik hem vond bedenken dat ik er toch niets mee zou kunnen doen.
Pas na een week was ik volledig "afgekickt" en zocht ik mijn gsm niet meer te pas en te onpas. En dan was het zelfs grappig, dat telkens ik mijn gsm wou gebruiken om een foto te nemen de batterij plat was, zonder dat ik het gemerkt had.
Wat een verschil ook op het terras - iedereen zat gewoon te babbelen, niemand kroop achter zijn scherm om berichtjes te lezen, om 'snel iets op te zoeken' en intussen afgeleid te zijn door enkele berichten op sociale media, of om de laatste nieuwtjes snel te checken. Iedereen keek zijn gesprekspartners aan en er werd veel meer geluisterd, echt geluisterd. (En gelachen, maar dat was vermoedelijk ook omdat het voor iedereen vakantie was…)
Nu de vakantie voorbij is en de kindjes terug naar school zijn, heb ik er even over zitten nadenken en besef ik dat de 'fear of missing out' zeer reëel is voor mij.
En dit terwijl mijn leven zich vlak voor mijn neus afspeelt, in mijn gezin... Dat de 'fear of missing out' daar juist op zou moeten focussen!
Want ik had kunnen missen dat mijn baby van 9 maanden leerde zwaaien en "Daahaa!" roepen naar de mensen. Ik had zoveel mooie momenten kunnen missen met mijn 2 andere kleintjes en met mijn echtgenoot…
En nu zou ik willen schrijven dat ik sinds mijn vakantie een pak beter omga met mijn gsm, maar helaas, het lukt mij niet altijd om mijn goede voornemens om te zetten in daden… Er zijn excuses genoeg om mijn telefoon te nemen, ik ben moe en wil even wat afleiding, ik moet nog een dringende mail sturen of nog even snel een berichtje beantwoorden.
Allemaal écht zó belangrijk en het duurt toch maar een minuutje…
Maar telkens (ja, echt, altijd!) zie ik 'plots' dat er 10 minuten of meer voorbij zijn gegaan, "Oei, wat hebben mijn kinderen intussen uitgestoken?"- snel rondkijken, "oef, er zijn geen ongelukken gebeurd in mijn afwezigheid…"
Want dat is het echt: afwezigheid. Ik ben er, maar ik zie niet wat mijn kinderen doen, wat ze mij komen tonen, waar ze gevaarlijke dingen doen en tegengehouden moeten worden of waar ze fantastische dingen doen en bevestigd moeten worden.
Ik ben er, maar ik hoor niet wat ze tegen mij zeggen en antwoord op automatische piloot "nee, nu niet, je ziet toch dat mama bezig is?"
En eerlijk: waarmee ben ik eigenlijk bezig…?
Dus heb ik voor mezelf beslist dat dit echt moet veranderen in mijn leven.
Schermen zijn nuttig, maar ik vergeet ze te vaak een juiste plaats te geven in mijn leven. Schermen zijn gemaakt voor mij, om mijn leven gemakkelijker te maken. Ik ben niet gemaakt voor schermen… En ik weiger de kostbare tijd die ik heb met mijn gezin te laten voorbijgaan zonder het echt te beleven…
Dus hier zijn mijn 5 gemakkelijke en effectieve manieren om te zorgen dat mijn telefoon niet meer tussen mij en mijn gezin zo staan.
1. Geen gsm-gebruik om te ontstnappen.
Ja, je bent moe. Ja, je voelt je alleen. Ja, je wil even ontsnappen uit de sleur, even weg van het werk dat naar je roept… Maar laat je niet bedriegen, ontsnappen in sociale media is niet ontspannen… Het is verloren tijd die je waardevol had kunnen invullen met je kinderen of zelfs verloren tijd waarin je echt had kunnen ontspannen door eens te sporten of eens met een vriendin af te spreken.
2. Alleen gsm-gebruik met een vooraf bepaald doel - geen afleidingen toegelaten…
Wees doelgericht, sociale media is iets goeds, als je het goed gebruikt. Beslis wanneer je deze opendoet en waarom je het doet en houd je daaraan!
3. Geef de gsm een vaste plaats in huis.
Niet meer rondlopen ermee of erger laten rondslingeren (en niet terugvinden). Leg hem steeds op zijn vaste plaats en neem hem alleen doelbewust vast.
4. Leg enkele gsm-loze ruimten en momenten vast.
Geen gsm in de slaapkamer - ieder heeft zijn eigen slaapplaats en die van de telefoon is niet op je nachtkastje, als je kinderen niet in je kamer mogen slapen, waarom zou je gsm dan wel dat privilege mogen hebben? Geen gsm op de eettafel en niet tijdens de maaltijden. Alle momenten en plaatsen waarin jij en je kindjes of je man kwaliteitsvolle tijd willen doorbrengen, moeten beschermd worden van het scherm!
5. Vraag hulp!
Zowel je man als de kindjes moeten mee aan boord zijn en leg aan hen verantwoording af. Zelfs al zijn de kindjes maar 3 en 4 jaar - dit toont hen dat ook mama nog dingen moet leren en dat ook zij soms hulp nodig heeft en ja, soms terechtgewezen moet worden als ze zich niet aan de regels houdt…
En last but not least: vraag in de eerste plaats hulp aan God! Elke ochtend, wanneer je je dag aan Hem geeft, vraag hem om je te helpen hierin, om je de kracht te geven om je aan de regels te houden en om je moed te geven om het niet op te geven...
Voor mij zijn deze regels eenvoudig en praktisch toepasbaar... En ik verwacht dat ik met de hulp van God mijn prioriteiten weer op orde zal krijgen de komende weken en de gsm weer een gezonde en normale plaats in mijn leven zal krijgen. En op deze manier trek ik al de krijtlijnen voor een gezond gsm-gebruik voor mijn kinderen later...
Maar voor nu hoop ik dat deze regels mij kunnen helpen echt in het 'nu' bij mijn gezin te leven. En misschien kunnen ze jullie inspireren om ook eens na te denken over de plaats van de gsm (en bij uitbreiding alle schermen) in jullie gezin!
Indien jullie andere goede tips hebben die mij zouden kunnen helpen, zijn ze altijd welkom!!
Jullie zus op pad,
Comments