De corona-quarantaine houdt nu al 10 weken aan - 10 weken met de kindjes in huis, goed beseffend dat het een grote zegen is dat ik geen job buitenshuis heb waarvoor ik nu moet presteren. Mijn echtgenoot zei onlangs nog: 'Nu komt de waarde van een huismama nog meer tot uiting…' En voor ons is dat helemaal waar. Ik geniet ervan om mijn eigen leven helemaal neer te leggen (om het gewichtig uit te drukken) en om mijn dagen in teken van de kindjes te zetten. Het is zeker niet allemaal gemakkelijk, het vastzitten in/aan ons huis met dezelfde 5 personen is zelfs voor kleuters met momenten al moeilijk na zo'n lange tijd, maar we doen het al bij al goed en blijheid en genieten hebben de bovenhand op ruzies en moeilijk gedrag…
Ik merk echter wel dat mijn tijd voor persoonlijk gebed drastisch gedaald is. In het begin van de quarantaine teerde ik nog op de gewoontes die ik toen net goed en wel gestart was dankzij het boek 'A Mother's Rule of Life'. Maar hoe langer hoe verder we komen hoe meer ons dagschema aan de kindjes aangepast wordt en hoe minder tijd er overblijft om zelf echt goed ongestoord bij God te komen - de vermoeidheid van 36 weken zwangerschap spelen hier een groot stuk in mee… 's Avonds heb ik de energie vaak niet meer om tot goed gebed te komen en 's morgens voor de kinderen opstaan (dat wil zeggen voor 6 uur) lukt mij ook niet…
Het valt mij op dat ik in het zoeken naar een goede gebedsroutine in deze ongewone tijd afgeleid raak door de hoeveelheid devoties die onze katholieke kerk ons biedt. Ik ben zelf nog nieuw in veel van de devoties, maar degenen waarover ik al wat meer gelezen heb, zoals de rozenkrans of het kroontje van barmhartigheid, en ook vele andere, waartoe ik nog niet gekomen ben, zijn zo mooi en het klinkt geweldig om ze allemaal in mijn gebedsleven een plaats te geven. Er zijn oneindig veel gebeden beschikbaar - als je goed zoekt, zelfs in het Nederlands - waarom zou ik ze niet allemaal willen bidden?
Ik las ooit eens dat dit een vorm is van Spirituele Fear of Missing Out…
De kern van onze relatie met God is de relatie zelf, niet de checklist van spirituele to-do's die we elke dag moeten (willen) afvinken… En dat is waarvoor ik nu een beetje moet opletten, dat ik niet kost wat kost bepaalde gebeden wil gebeden hebben op een dag 'mij goed te voelen dat ik het allemaal gebeden heb'. Gelukkig is mijn relatie met de Heer dieper dan dat en maakte Hij mij er in mijn persoonlijke gebedstijd (zelfs al is het er maar weinig) toch attent op: de kern is om Hem te kennen, om Hem graag te zien en om Hem te dienen.
Essentieel zijn de sacramenten en een persoonlijk gebedsleven, Zijn woord kennen en tijd met Hem doorbrengen. Alleen op die manier kan je de wil van God voor je leven onderzoeken. Dat is wat ik nu probeer te doen. Bij elke nieuwe devotie die mijn aandacht trekt, vraag ik de Heer of Hij deze devotie nu op mijn pad brengt om te gebruiken in mijn gebedsleven. Bracht de Heilige Geest de devotie onder mijn aandacht of was het eerder toevallig?
Daarnaast helpt het mij ook om te kijken naar waar ik sta als persoon en waar we staan als gezin. Toen ik het rozenhoedje vorig jaar beter leerde kennen, was ik er onmiddellijk van overtuigd dat dit een heel mooi gebed is en dat ik het mij zeker eigen wou maken. Dat is mij ook gelukt toen. Maar de realiteit van mijn gezin is dat ik dit gebed moet bidden wanneer mijn kinderen er niet zijn en met mijn relatief slechte slapertjes zijn deze momenten zeldzaam. Daardoor werd het een to do die ik elke avond keer op keer als laatste moest afvinken van mijn mentale to do lijstje en uiteindelijk heb ik beslist dat ik beter 20 minuten meer zou slapen dan dat ik een gebed aframmel dat niet tot mijn hart komt en mijn relatie met God niet opbouwt… Ik weet dat dit een wondermooie manier van bidden is en wanneer ik er opnieuw tijd voor zie om het met mijn hart te kunnen bidden, ga ik dit zeker terug opnemen - en tot die tijd zijn er voldoende andere gebeden die mij momenteel wel helpen om mijn relatie met God te versterken…
Het doet mij een beetje denken aan de 'Voor alles is er een tijd'- passage uit Prediker...
En dat laatste probeer ik te beseffen in dit speciale seizoen van zoeken naar persoonlijke gebedstijd, ik mag mij door de Heilige Geest laten leiden in hoe ik de weinige gebedstijd invul die ik kan nemen dezer dagen en ik mag vertrouwen dat God zal zorgen dat deze tijd dan vruchtbaar is - bye bye fear of missing out!!!
Jullie zus op pad,
