Wauw, die titel klinkt zeer serieus :-)
Het onderwerp is gelukkig een pak minder serieus dan de titel doet vermoeden :-).
Toen we anderhalf jaar geleden gezegend werden met een derde dochter, kon ons geluk niet op. We hadden ons klaar gevoeld voor een derde kindje, we hadden ervoor gebeden en God gaf ons dit nieuwe leven. De eerste maanden was het voor mij als huismama zoeken naar een nieuw evenwicht tussen het zorgen voor de oudere kindjes, het voeden van de baby en het verzorgen van het huishouden. Een blijvende uitdaging was het feit dat de de baby overdag geen slaapjes wou doen - ze sliep alleen in de auto, op de fiets of in mijn armen, dus mijn handen waren nooit echt vrij - of toch niet lang.
Het werd een beetje jongleren, maar dankzij veel genade en hulp van mijn echtgenoot vonden we stilaan een evenwicht waarin iedereen tevreden was.
Baby kreeg goed te eten. Kindjes kregen geregeld de nodige aandacht. En ons huis was meestal presentabel.
"Jeeej, het begint te lukken," dacht ik jonglerend.
Tot ik bij een vriendin zat en het volgende zei:
"Als het weekend begint kijk ik steeds terug op de week en er zijn weken dat ik tevreden ben omdat alle kamers in ons huis een goede poetsbeurt gehad hebben. Er zijn andere weken dat dit niet lukt, maar dan ben ik tevreden omdat ik knutseltijd met mijn kindjes heb gehad of ik eens op bezoek ben geweest bij iemand."
Ik zei haar dit om haar gerust te stellen, dat het echt wel normaal was dat haar huis niet elke week van boven tot onder gekuist was. Maar toen ik erna naar huis reed begon die uitspraak te knagen…
Want het was zo waar! Ik was op een punt waar ik nooit tijd met mijn kinderen doorbracht zonder mij er bewust of onbewust schuldig over te voelen dat ik niet in mijn huishouden bezig was. Ik had geen tijd voor mezelf, laat staan voor mijn echtgenoot. In mijn hoofd was het het ene karwei na het andere afgaan en steeds bedenken hoe ik alles gedaan zou krijgen of waar ik nog een taak kon tussenduwen. Sommige to-do's stonden al maanden op mijn agenda, maar ik kwam er maar niet toe…
Dankzij die uitspraak tegen mijn vriendin besefte ik dat het eigenlijk niet goed was...
Dit was niet fair naar mijn kinderen toe.
Naar mijn man toe.
Naar mezelf toe...
Dus het was tijd voor verandering.
Ik ben dan alle mogelijke oplossingen gaan afgaan. Er zijn veel manieren waarop we hulp kunnen inroepen om het huishouden beter gedaan te krijgen. De voor mij meest voor de hand liggende manier zou zijn mijn mama of schoonmama vragen om een keer per week langs te komen om op de baby te letten zodat ik mijn handen vrij zou hebben en even kan doorpoetsen. Helaas werken beide nog, dus dit was niet mogelijk.
Na (een verrassend kort) overleg met mijn echtgenoot, maar met heel lange tenen heb ik mij dan aangemeld voor een poetsvrouw. Tijdelijk - dat hield ik me toch voor, tot de baby wat meer routine heeft gevonden en ik een beetje meer slaap...
Enkele maanden later merkte ik dat het allemaal wat vlotter begon te draaien, dat er langere momenten waren dat ik mijn handen vrij had en dat ik meer toekwam aan de diepe poetsbeurt die het huis nodig had en die alleen ik kon geven. Dus begon ik te overwegen om de poetsvrouw op te zeggen. Een week later merkten we dat we opnieuw in verwachting waren - dus hebben we de poetsvrouw maar behouden… :-)
Nu middenin de quarantaine - die voor ons gezin onveranderd aanhoudt, aangezien de kindjes nog steeds niet naar school mogen, mijn echtgenoot nog geen zicht heeft op wanneer zijn werk van crisismanagement opnieuw zal kunnen veranderen in personeelsmanagement en ik hoe langer hoe minder mobiel word door de buik die hoe langer hoe groter wordt. Middenin die quarantaine is mijn poetsvrouw nog steeds niet is kunnen herbeginnen. En voorlopig lukt het mij allemaal wel nog om het huishouden rond te krijgen en toch ook op mijn gemak tijd met de kindjes door te brengen. Maar ik besef dat het een zegen was om haar hulp te hebben en dat ik ernaar uitkijk om opnieuw geholpen te worden in het huishouden, zeker wanneer de nieuwe baby er is, zodat de druk om alles gedaan te krijgen op een dag, te poetsen, te koken, te knutselen, buiten te gaan, enzovoort, toch een beetje minder wordt… Intussen krijg ik af en toe een maaltijd binnengestoken van familieleden - hulp waardoor ik het werk allemaal toch op mijn gemak rond krijg…
En we gebruiken deze tijd om onze kindjes te leren groeien in dienstbaarheid - ze hadden snel door dat wanneer zij mama helpen de wasmachine leeg te maken, mama sneller klaar is om met hen te spelen of te knutselen...
Zo groeien we als gezin meer en meer naar elkaar toe...
In het spoor van Ruth op pad,
