Recent gaf ik toe dat we hier een poetsvrouw hebben die ons tweewekelijks enkele uren komt helpen om het hele huis proper te krijgen. Dankzij haar kan ik elke week op mijn gemak knutselen met de kindjes en toch ook nog wat extra werk gedaan krijgen in huis.
Voor mij was het eerder een bekentenis dan een delen van een deel van ons leven. Het was een bekentenis toen ik het hier op de blog deelde, maar minstens evenveel naar de mensen rondom mij in de maanden nadat de poetshulp pas was opgestart.
Ik heb toen aan de levende lijve mogen ondervinden wat onder 'het schuldgevoel van een mama' valt - in het engels klinkt het zoveel mooier "the mom-guilt"…
Het schuldgevoel van een mama kan door veel verschillende zaken ontstaan, door te weinig tijd te hebben voor de kinderen, door het durven nemen van een momentje voor jezelf, door het toelaten van zaken die we als luxe zien, door het gevoel dat andere mama's het beter doen,...
Ik voelde me schuldig omdat ik iemand anders liet doen wat ik eigenlijk perfect zelf kon doen. Het lijkt een overbodige luxe. Zelfs nu steekt dat schuldgevoel soms nog de kop op, zoals toen ik de vorige blogpost erover postte. Ik vraag me keer op keer af of ik niet lui ben dat ik een poetsvrouw laat komen in plaats van 's avonds als de kindjes slapen mezelf even te vermannen en het te doen wanneer mijn echtgenoot voor de baby kon zorgen (en zal kunnen zorgen bij de volgende).
Ik ben thuis, ik moet geen deadlines halen, geen baas tevreden stellen. Het enige wat ik moet doen is voor mijn gezin zorgen en mijn huishouden runnen. En dus voelt het aan als falen wanneer ik moet toegeven dat ik er toch hulp voor krijg. Het is alsof ik mensen hoor denken: "Je bent toch thuis, wat doe jij dan hele dagen als je niet gewoon je huis gepoetst kan krijgen?"
Het valt me ook op dat ik niet de enige thuisblijfmama ben die met zo'n schuldgevoelens zit. Vaak als jonge mama's durven delen dat ze ergens hulp krijgen, bij het poetsen, bij het koken,… gaan ze na de bekentenis snel over tot het uitleggen van alle redenen waarom ze deze hulp nu nodig hebben en ze voegen er nog snel aan toe dat het maar tijdelijk is. Alsof we aan iemand verantwoording moeten afleggen voor de beslissingen die we maken voor ons gezin… En dat mama-schuldgevoel gaat vaak ook over andere dingen dan alleen over extra hulp hier of daar…
Waarom is het uitbesteden van een deel van ons werk zo moeilijk voor ons vrouwen? Waarom voelt het aan als een luxe die we onszelf eigenlijk niet zouden mogen toezeggen? Waarom zo'n schuldgevoel?
(Uiteindelijk doen we het toch omdat we juist meer tijd zouden kunnen doorbrengen met onze gezinsleden, dat is toch een nobele reden?)
De leugen waarrond dit schuldgevoel voor mij draait is het idee dat echte liefde opoffering vraagt. Een uitspraak die zeker wel juist is. Maar ik denk dat ik mezelf soms moet afvragen hoe ver die opoffering moet gaan.
Mezelf opofferen wil niet zeggen dat ik alles altijd alleen moet aankunnen, als ik mezelf zo opoffer voor mijn gezin dat er niets meer overblijft van mezelf, dan ziet mijn gezin een slechtgezinde, zagende en klagende, constant boze mama...
Het is soms net zo dat dankzij wat hulp we onze liefde dieper kunnen laten groeien en beter kunnen tonen aan ons gezin. Want een gefrustreerde oververmoeide mama die altijd maar zegt dat ze moet poetsen is minder liefdevol dan een mama die eens een extra boek kan voorlezen of wat kan knutselen dankzij de hulp van bijvoorbeeld een poetsvrouw (of een schoonmama die de strijk doet, of een mama die de kindjes eens een nachtje bij haar neemt, of een vriendin die eens een maaltijd kookt, of…). Die mama zal vermoedelijk even moe zijn, die mama zal vermoedelijk zelfs evenveel offers gemaakt hebben voor haar gezin, maar dankzij de hulp die ze durfde toelaten kan ze haar overvloed aan liefde beter tonen aan haar gezin…
Mama zijn is inderdaad jezelf elke dag volledig geven. Maar je moet je opofferen voor de dingen die ertoe doen! En nu mijn poetsvrouw al enkele maanden niet is kunnen komen, besef ik eens te meer, dat een helemaal proper huis niets waard is wanneer mijn kinderen daardoor die dag geen (of te weinig) liefde van hun mama hebben gekregen… Dus poetsen we een beetje samen en wanneer ik zie dat ze het bijna beu zijn, gaan we samen iets leuks doen - op die manier leren zij dienstbaar zijn èn amuseren we ons gewoon de hele dag… Dat brengt mij vrede en ook vrede in ons gezin.
Onlangs hoorde ik ergens dat hulp vragen om te zorgen dat je zelf beter kan functioneren niet iets slechts is. Dat deze zelfzorg integendeel juist een vorm van nederigheid is. Kunnen aanvoelen dat je het niet gaat aankunnen, weten wat je nodig hebt om het wel aan te kunnen en dan nederig genoeg zijn om hulp te vragen om te zorgen dat je het wel aankan… Want in essentie kwam heel mijn dilemma erop neer dat ik mijn gebedstijd niet wou opofferen om te poetsen, dat ik mijn tijd voor mijn echtgenoot, mijn tijd voor mijn kindjes niet wou verkorten om mijn huis op orde te krijgen… Achteraf bekeken zaten mijn prioriteiten wel op de juiste plaats…
En op die manier geloof ik dat mijn poetsvrouw en elke andere persoon die mij helpt in mijn huishouden ervoor zorgt dat ik groei in nederigheid doordat ik de hulp moet vragen en toelaten. En daarnaast zorgt deze hulp vooral dat ik mijn roeping van mama een stukje beter kan uitleven!
Samen op pad,
Comments